Katar koci jest to potoczna nazwa zespołu zakaźnych chorób dróg oddechowych, które wywoływane są przez kaliciwirusy i herpeswirusy. Brak reakcji na pierwsze objawy choroby może prowadzić do poważnych powikłań związanych z rozwinięciem zakażenia bakteryjnego. Wirusy “torują” drogę bakteriom.

Charakterystycznym i najczęstszym następstwem zakażenia herpeswirusami jest zapalenie błony śluzowej jamy nosowej (kichanie, wypływ z nosa­ początkowo surowiczy, a później śluzowo-ropny) i zapalenie spojówek. Takie objawy najczęściej obserwuje się u kociąt pod koniec okresu ssania, a także w ciągu tygodnia po odsadzeniu, co związane jest ze spadkiem naturalnej odporności biernej, którą młode otrzymały wraz z pierwszym mlekiem matki. U kociąt pojawiają się problemy z oddychaniem. Takie objawy mogą ustąpić w ciągu 10-­14 dni samoistnie. Zdarza się niestety bardzo często, że zakażenie rozszerza się i atakuje jamę ustną, gardło, zatoki nosowe, a także tchawicę i płuca.

Wówczas często dochodzi do wtórnych zakażeń bakteryjnych, które mogą wywołać wysoką gorączkę, osowienie, apatię i utratę apetytu, a nawet doprowadzić do śmierci. U starszych kotów może dojść do nawracających zapaleń w obrębie jamy nosowej.

Do zakażenia dochodzi głównie poprzez kontakt bezpośredni, np. wzajemne wylizywanie się, drogą kropelkową (kichanie) oraz przez korzystanie ze wspólnych misek.

Zakażenie kaliciwirusami prowadzi do osłabienia zwierzęcia, utraty łaknienia, gorączki, a następnie do wypływu z nosa (surowiczego lub ropnego) oraz do owrzodzeń na brzegach języka oraz na podniebieniu twardym, co utrudnia pobieranie pokarmu. Zakażenie może również powodować biegunki i wymioty oraz ciężkie zapalenia płuc. Koty mogą odczuwać bóle mięśni i stawów. Zakażenia częściej obserwowane są w miejscach, gdzie utrzymuje się dużo kotów na małej powierzchni (tj. w hodowlach i schroniskach). Tam zwierzęta zakażają się poprzez bezpośredni kontakt z osobnikami chorymi lub drogą kropelkową, a także przez zanieczyszczone wirusem miski. Osobniki zakażone po ustaniu objawów chorobowych jeszcze przez długi czas, a nawet całe życie, pozostają siewcami wirusa.

Leczenie przyczynowe zakażeń wirusowych nie jest znane, dlatego polega głównie na łagodzeniu objawów choroby oraz wzmacnianiu odporności zwierzęcia. W przypadku powikłań bakteryjnych choroby stosuje się odpowiednią antybiotykoterapię. U wycieńczonych chorobą osobników włącza się również płynoterapię. Ważnym elementem leczenia jest usuwanie wydzielin oczu i nosa-ograniczamy w ten sposób rozwój bakterii. Bardzo pomocne jest również stosowanie lizyny, która pomaga hamować namnażanie wirusów ponieważ blokuje receptory w komórkach dla tychże wirusów.

Bardzo ważna jest szybka reakcja ze strony właściciela. Zaniedbanie chorych kotów może prowadzić do silnego wyniszczenia organizmu, a nawet śmierci. Rozwijające się zapalenia spojówek (szczególnie takie, które są powikłane bakteryjnie), prowadzić mogą do zrastania powiek, owrzodzeń, zrostów spojówek z rogówką, zrostów międzyspojówkowych,  a w konsekwencji nawet do utraty gałki ocznej.

Istnieje możliwość zaszczepienia kociąt przeciwko katarowi kociemu. Kocięta  szczepi się w wieku 9. tygodni i powtarza się ten zabieg po 3. tygodniach od daty pierwszego szczepienia. Następnie należy podawać dawkę przypominającą raz do roku. W przypadku zmiany właściciela zaleca się często dodatkowe szczepienie w wieku 16 tygodni, ale tu decyzja należy do lekarza weterynarii. Regularne szczepienia radykalnie minimalizują ryzyko wystąpienia choroby, ale go nie eliminują. Zdarza się, że szczepione zwierzęta chorują, jednak zdecydowanie szybciej i łatwiej powracają do zdrowia,a objawy są u nich zdecydowanie łagodniejsze.